Pawłosiów zwany dawniej Pawłowym Siołem należał do rycerzy ze Zgłobienia. Wieś istniała już na początku XV wieku. Jej nazwa wywodzi się przypuszczalnie od imienia jednego z pierwszych dziedziców. Niestety niewiele wiadomo o tych rycerzach.
Miejscowość leży w pobliżu Jarosławia, który od 1387 roku należał do Jana z Tarnowa. Jego najmłodszym synem był Spytek z Tarnowa Jarosławski, starosta generalny ruski i wojewoda sandomierski. Około 1407 roku Spytek ożenił się z Wichną córką Sędziwoja, a po jej śmierci z Sądochną ze Zgłobienia, która wniosła mu w posagu Pawłosiów. Ślub odbył się około 1415 roku i od tej pory Pawłowe Sioło należało już do Jarosławskich.
Ze związku z Sadochną urodziło się trzech synów: Jan, Rafał i Spytek, którzy pisali się z Tarnowa i Jarosławia. Ich ojciec zmarł w 1434 lub 1435 roku, a po jego śmierci rodzina podzieliła się dobrami. Młodsi synowie Jan i Spytek objęli dobra jarosławskie w tym i Pawłowe Sioło.
W owym czasie Jarosławscy borykali się z dużymi problemami finansowymi. Większość dokumentów jakie po sobie zostawili dotyczy pożyczek i kwestii ich oddania. Ich najmłodsza siostra Jadwiga nie mogła w tej sytuacji liczyć na duży posag, więc nie było chętnych kawalerów. W końcu wyszła za mąż za podstarzałego Ramsza z Cieszacina Wielkiego, rycerza bardzo oddanego rodzinie i określanego jako domownik rodu, ale stojącego niżej w hierarchii społecznej.
Bracia jarosławscy tak jak ich przodkowie byli wiernymi sojusznikami domu jagiellońskiego. Nie zabrakło ich w otoczeniu króla Władysława III w czasie jego węgierskich rządów i wojen z Turkami (1440-1444). Gdy wyjeżdżali na Węgry tylko Rafał miał trzech synów, następców. Najstarszy z braci Jan zmarł na Węgrzech w 1442 roku, pozostali zginęli pod Warną w 1444 roku. Synowie Rafała Jan, Spytek i Rafał, jedyni dziedzice Jarosławia i Pawłowego Sioła pozostali z problemami finansowymi i nieuregulowanymi kwestiami własności.
W dobrach Jarosławskich nastał wówczas czas walk w łonie rodziny o schedę po stryju Spytku (jego starszy brat Jan nie był przewidziany na dziedzica Jarosławia). Najstarszy z synów Rafała Jan, chciał przejąć dobra po stryju, ale przeszkadzała mu w tym jego babka Sądochna działająca w imieniu syna Spytka. Lata 1444- 1451 to okres najazdów i pozwów sądowych. Na mocy ugody zawartej w 1451 roku, dobra Jarosławskie ale bez Pawłowego Sioła objął czasowo Jan syn Rafała, który dał się poznać jako pieniacz i człowiek bez wielkich talentów. Zarówno on jak i jego potomkowie nie odegrali żadnej znaczącej roli w historii. Jako dobra rodzinne Pawłowe Sioło przeszło pod władzę Sądochny. Po jej śmierci wieś przejęli młodsi bracia Jana, Spytek i Rafał wnukowie Sądochny. I to właśnie ci dwaj rycerze „postawili swą rodzinę w rzędzie najpierwszych w kraju”.
Ostatecznie rządy w Jarosławiu i Pawłowym Siole objął Spytek Jarosławski (ur. ok. 1436 roku). Był to najbogatszy magnat na Rusi, doradca kolejnych królów. Wymienienie wszystkich jego tytułów i urzędów zajęłoby wiele miejsca. Warto tylko wspomnieć, że w 1506 roku król Aleksander mianował go vicesgerensem Królestwa Polskiego, czyli zarządcą państwa w czasie wyjazdu króla na Litwę.
Do jego licznych dóbr należało również Pawłowe Sioło. Wieś posiadała wówczas przywilej wójtowstwa, a wójtami byli Łysakowscy. Mieli oni obowiązek państwa, czyli posiadali wójtostwo na prawie lennym i byli wasalami Jarosławskich. Łysakowscy mieli ten sam herb co Jarosławscy i byli rycerzami klientami Jarosławskich, którzy nadali im liczne dobra w okolicy. Z czasem Łysakowscy doszli do ważnych stanowisk w ziemi ruskiej, a jeden z nich Jan Łysakowski, został podstarościm lwowskim 1465-1467 r. i komornikiem granicznym przemyskim 1472- 1484r. Był też dziedzicem połowy wójtostwa w Wiszni i lennym posiadaczem wójtostwa w Pawłowym Siole. Spytek Jarosławski mający kłopoty finansowe (tradycja rodu Jarosławskich) zwolnił Jana Łysakowskiego z obowiązków lennych a nawet pożyczył od niego 2 000 grzywien pod zastaw dóbr jarosławskich.
W 1470 roku król Kazimierz Jagiellończyk wydał dokument tworzący pierwszą w Polsce ordynację, czyli zespół dóbr nie podlegających podziałom. W skład dóbr weszło również Pawłowe Sioło. Dziedziczyć mogli tylko męscy potomkowie Spytka lub jego brata Rafała.
Jednak Spytek Jarosławski nie doczekał się męskich spadkobierców, miał tylko 2 córki Magdalenę i Annę. Młodsza Anna wyszła za mąż za Jana Odrowąża ze Sprowy (ok. 1504) wojewodę ruskiego. W 1515 roku Spytek wyjednał u króla przekazanie swoich dóbr córkom, co jednocześnie znosiło ordynację jarosławską. Po jego śmierci w 1519 roku dobra Jarosławskie chciała przejąć Anna wraz z mężem Janem Odrowążem, ale roszczenia do nich wniósł Hieronim Tarnowski wnuk brata Spytka Rafała, powołując się na ustawę o ordynacji jarosławskiej. Sprawą zajął się sąd królewski, który przysądził Hieronimowi jedną trzecią dóbr.
W tym czasie Pawlowoszyolo należało do większych osad w okolicy. Według danych na rok 1515 było tu 27 łany ziemi uprawnej.
Anna z Jarosławia miała z Janem Odrowążem syna Stanisława. Na mocy podziałów rodzinnych w 1544 roku Stanisław Odrowąż wziął dobra jarosławskie w tym i Pawłosiów. Odrowążowie wywodzili się z prastarego rodu sięgającego korzeniami początków państwa polskiego. Stanisław Odrowąż ze Sprowy był od 1540 roku wojewodą ruskim. Był też dziedzicem dóbr jarosławskich w tym Pawłosiowa, Wierzbnej i Tywoni. Miał dwie żony :  Annę z Górki wojewodziankę poznańską, a po jej śmierci Annę księżną mazowiecką, ostatnią z rodu Piastów mazowieckich. Po ślubie z Anną zażądał posagu dla swej żony od króla Zygmunta Starego i królowej Bony, którzy przyjęli dobra mazowieckie.
Gdy król i królowa odmówili, ten rozgniewany podburzył szlachtę wywołując rozruchy w kraju zwane w historii wojną kokoszą. Stanisław Odrowąż zmarł w 1546 roku zostawiając jedyną córkę Zofię wydaną za Tarnowskiego kasztelana wojnickiego, a następnie za Jana Kostkę wojewodę sandomierskiego. To właśnie z tych Kostków pochodził święty Stanisław.
Już w połowie XVI wieku biskup przemyski Walenty Herbut chciał ufundować kolegium jezuickie w swojej diecezji. Kolegium miało mieć siedzibę we Lwowie albo Przemyślu. W tym zamiarze ubiegła go Zofia z Odrowążów, której spowiednikiem był wówczas sprzyjający jezuitom młody kanonik lwowski ksiądz Piotr Skarga. W mieście prywatnym jakim był Jarosław nie było łatwo założyć kolegium. Jednak Zofia dopięła swego i w 1571 roku utworzono tutaj pierwszą w regionie szkołę jezuicką.
Właśnie z Jezuitami, zakonem powstałym w Hiszpanii na początku XVI wieku, wiąże się dalsza historia Pawłosiowa. Gdy w 1571 roku ufundowano kolegium, wśród pierwszych darowizn na rzecz zakonu znalazło się właśnie Pawłowesioło. Jednak oficjalne przejęcie majątku nastąpiło dnia 17 V 1574 roku wraz z przybyciem pierwszych zakonników. Od tej pory aż do kasaty zakonu, Pawłowe Sioło było obok Jarosławia głównym miejscem aktywności jezuitów z kolegium jezuickiego. W chwili przybycia zakonników w miejscowości był bydynek administracyjny i obszerne zabudowania dworskie. Folwark w Pawłosiowie obejmował około 460 mórg ziemi ornej, 100 mórg łąk oraz 700 mórg lasu. Była to więc duża i bogata wieś.
Przełom XVI i XVII wieku był czasem najazdów tatarskich. Zapewne wtedy jezuici postanowili wybudować we wsi swoją drugą siedzibę. Zakonnicy postawili obszerny dwór z dużą aulą, kaplicą i wieloma pokojami. Tutaj spędzano dni wolne oraz wakacje. Ze względu na bezpośrednie zagrożenie Jarosławia atakami Tatarów i Kozaków, dwór zakonny został otoczony wałem, ostrokołem a nad bezpieczeństwem czuwały dwie armatki. Z Pawłosiowem wiąże się również postać Piotra Skargi, który był spowiednikiem pani jarosławskiej jeszcze przed założeniem zakonu w Jarosławiu.
W kilka lat później Skarga wyjechał do Rzymu i Wiednia, gdzie został jezuitą. Bywał później we dworze pawłosiowskim, a niektórzy badacze życia Skargi uważają (Wielewicki), że właśnie tu Skarga przygotował do druku swoje słynne „Kazania”.
W 1622 roku kupcy tureccy przywlekli do Jarosławia zarazę i w związku z tym rektor Michał Majus przeniósł szkołę do Pawłosiowa. W tym czasie w Jarosławiu zmarło ponad 2000 ludzi.
W 1623 i 1624 nastąpiły kolejne najazdy tatarskie. Ostatni z nich sięgał wówczas: „W całej Jarosławszczyźnie(…) nie było kościoła, którego by nie złupili lub nie spalili”. Wiele folwarków jezuickich poszło z dymem. Tatarzy szturmowali też Pawłosiów, ale dzięki wałom i armatkom nie zdobyli go. Oprócz Jezuitów schroniło się tu wiele ludności cywilnej i okolicznych chłopów. Warownia w Pawłowym Siole odegrała więc bardzo ważna rolę w historii zakonu i okolicy.
Ciężki czasy przyszły w czasie buntu Chmielnickiego, kiedy w 1649 roku Kozacy złupili Jarosław. W latach 1655-1656 miasto i okolice grabili Szwedzi a rok później bandy księcia Rakoczego. Gdy w III 1657 roku wojska Rakoczego odeszły z tych okolic wybuchła zaraza, która dziesiątkowała ludność aż do XII 1657 roku. Szkoła została zamknięta do 1659.                Według danych za rok 1652 w Pawłosiowie było 20 osadników (kmieci), 30 zagrodników, 18 chałupników. W 1685 roku wieś liczyła 19 osadników, 30 zagrodników, 5 komorników. Dzięki rozbudowanej infrastrukturze i bliskości Jarosławia Pawłosiów odegrał bardzo ważna rolę w dziejach kolegium jarosławskiego.
W czasie działań wojennych związanych z wojną północną Jarosław i okolice bardzo ucierpiały. W 1704 roku przybywał w Jarosławiu król szwedzki Karol XII. W kolejnych latach zaglądali tu często protestanccy Szwedzi, którzy szczególnie nienawidzili jezuitów. Trudno się więc dziwić, że i losy wsi jezuickich były ciężkie.
Oprócz Szwedów w okolicy panoszyły się protestanckie wojska saskie, które żądały dużych kontrybucji od jezuitów z Jarosławia. W rzeczywistości to dobra ziemskie płaciły kontrybucje, a więc dotknęło to także Pawłosiowa.
Rok 1715 był ciężki dla Pawłosiowa, ponieważ „olbrzymi grad popsuł żniwa”, a w kraju trwała wojna domowa. Wobec wojny władze jezuickie podjęły decyzję o przeniesieniu części szkoły do Pawłosiowa. W styczniu i lutym 1716 roku oddział Sasów odbierał siłą podatki i łupił folwarki jezuickie w tym i Pawłosiów. W ślad za Sasami przybyły wojska polskie starosty Bogusławskiego, ale jak zapisano wtedy mieszkańcy Pawłosiowa na wszelki wypadek „wystraszeni(…)uciekli w lasy”.
Przez cały rok 1716 Sasi pobierali kontrybucje, a w 1717 roku nowe obciążenia nałożyli Rosjanie. W Małopolsce z powodu wojny panował głód. Tłumy ludzi z sandomierskiego i krakowskiego przybyły wtedy w okolice Jarosławia w poszukiwaniu żywności.
W 1717 roku zapanował wreszcie pokój, ale kilkunastoletnia wojna zrujnowała kraj. Folwark pawłosiowski przedstawiał smutny widok. Również okoliczna szlachta była zrujnowana. Według kronik z tamtych czasów niejaki Aleksander Bojszewski najeżdżał dobrze zarządzane folwarki jezuickie w tym Pawłosiów. Oskarżano go o grabieże przed sądem, ale ten niewiele sobie z tego robił. Kolejne wyroki i grzywny nic nie dawały, dopiero gdy go schwytano odsiedział Pół roku w wieży.
W 1720 niejaki Orzechowski wycinał „nieprawnie” lasy w Pawłosiowie i bił gajowych. Jezuici mogli się w tej sprawie zwrócić do sądu, problem tkwił jednak w tym, że to sam Orzechowski był sędzią ziemskim przemyskim! Jesienią tego roku z powodu kolejnej zarazy kolegium z Jarosławia ponownie przeniosło się do Pawłosiowa.
W szkole uczyła się w tym czasie najznamienitsza młodzież regionu: Lubomirscy, Ostrogscy.
W 1735 roku wybuchła następna wojna domowa w Polsce. Tym razem konfederaci dzikowscy sprzymierzeńcy Stanisława Leszczyńskiego złupili dobra jezuickie. Rok później Rosjanie walczący z konfederatami zażądali nowych kontrybucji od zakonu.
W 1736 roku zapisano: „W roku 1736 nowe egzakcye Moskwy, powodzie i nieurodzaj, przywiodły do rozpaczy utrapioną ludność, iż porzuciwszy osady jezuickie rozpierzchła się po lasach. Ci co pozostali, przymierali głodem, tłumy dzieci i starców obległo kolegium, wołając chleba, dawano im go i roznoszono po domach, ale głód wzmagał się, za głodem mór, zaraza (…)”.
Dopiero w końcu 1736 roku nastał w Polsce pokój. Jednak już 10 lat poźniej wybuchła zaraza bydła, w 1748 roku tereny spustoszyła szarańcza, a w 1760 przyszła kolejna zaraza.
W 1772 roku nastąpił I rozbiór Polski. Jarosław i okolice weszły w skład Cesarstwa Austrii. Rok później papież podpisał akt kasaty zakonu jezuitów. Dobra jezuickie przeszły na własność państwa austriackiego i zostały wystawione na sprzedaż.
W końcu XVIII wieku Pawłosiów był największą miejscowością w tej okolicy. Według danych na rok 1785 liczył 276 mieszkańców w tym 13 dzieci.
W XVIII wieku dobra Pawłosiów kupili od rządu Siemieńscy. Siemieńscy pochodzili z ziemi wiskiej w woj. Mazowieckim, osiedlili się z czasem na Rusi Czerwonej. Jedna z gałęzi tego rodu dnia 3 II 1779 roku otrzymała tytuł hrabiowski w Austrii. Właścicielem majątku został Zygmunt Siemieński a po nim dziedziczył Konstanty Siemieński dziedzic Pawłosiowa i Tywoni, członek Stanów Galicyjskich i cesarski szambelan. Konstanty ożenił się z Olimpią z hrabiów lewickich i miał z nią syna Wilhelma Stanisława Józefa. Hrabia Konstanty Siemieński zmarł 11 IV 1866 roku. Jego syn i następca już w 1848 roku wstąpił do Gwardii Narodowej we Lwowie, gdzie początkowo był sierżantem a potem komendantem szwadronu. We Lwowie udzielał się towarzysko, znany był z elegancji i wesołego trybu życia, nazywano go w towarzystwie „ Wilusiem”. W 1856 roku poślubił Zofię Lewicką dziedziczkę ordynacji chorostkowskiej. Po ślubie przeniósł się z rodzinnego Pawłosiowa do Chorostkowa. Po śmierci teścia otrzymał od cesarza zezwolenie na dołączenie do swojego nazwiska członu „Lewicki”, dzięki czemu mógł dziedziczyć w ordynacji. Prawo do dziedziczenia w ordynacji posiadali tylko mężczyźni o tym samym nazwisku.
Po śmierci ojca Wilhelm objął dobra w powiecie jarosławskim: Pawłosiów, Tywonię i wiele innych. Za czasów Siemieńskich powstał w Pawłosiowie pałac, zapewne w wyniku przebudowania dawnej posiadłości jezuitów.
W 1871 roku Wilhelm Siemieński-Lewicki rozpoczął działalność polityczną zostając posłem do Sejmu Krajowego. Był dziedzicem ogromnej fortuny, którą stale powiększał. W Pawłosiowie odziedziczył klasycystyczny pałac ze zbiorami sztuki i biblioteką.
W 1915 roku zbiory zostały zniszczone w czasie działań wojennych. Wilhelm odgrywał ważną rolę w środowisku ziemiańskim wschodniej Galicji. Był członkiem wielu instytucji i stowarzyszeń, w 1880 roku podejmował cesarza we Lwowie. W Pawłosiowie hodował konie rasy angielskiej, które sprowadzał z Moraw i sprzedawał we wschodniej Galicji.
W swych majątkach posiadał również konie paradne, kupowane głównie przez Niemców. Za osiągnięcia w dziedzinie hodowli koni był wielokrotnie nagradzany w w Polsce i zagranicą. Zmarł 17 VIII 1901 roku w Chorostkowie.
Z małżeństwa z Lewicką Wilhelm miał syna Stanisława Kostkę (1864-1918) ordynata chorostkowskiego i następcę w Pawłosiowie. Stanisław Siemieński- Lewicki był od 1890 roku szambelanem cesarskim, kawalerem maltańskim i członkiem Rady Powiatu jarosławskiego. Ożenił się z Zofią z hr. Tarnowskich herbu Leliwa z Dzikowa i Tarnobrzega. Ślub odbył się 15.02.1890 we Lwowie. Najstarszym synem Stanisława był Jan Stanisław urodzony 17 VIII 1893 roku w Pawłosiowie, który po śmierci ojca w 1918 roku objął dobra pawłosiowskie.
Według opisu wsi z końca XIX wieku ”Pawłosiów wraz z Mokrą leżał w okolicy równej i urodzajnej. W okolicy dużo było w tym czasie lasów szpilkowych był też staw, wokół którego leżały zobowiązania folwarczne. We wsi znajdowała się szkoła ludowa i kasa pożyczkowa z kapitałem 438 zł. Wieś liczyła 172 domy i 1057 mieszkańców (535 mężczyzn i 523 kobiet). Pod względem religijnym większość 975 osób stanowili katolicy. Mieszkało tu również 55grekokatolików i 27 Żydów. Pod względem narodowościowym było 1027 Polaków, 26 Rusinów i 2 Niemców”.
Podczas I wojny światowej Pawłosiów był miejscem walk. W V 1915 roku w trakcie bitwy został w znacznym stopniu zniszczony pałac. W 1921 roku wieś liczyła 346 domów mieszkalnych. Liczba ludności wynosiła 2 079 osób, w tym 2 050 katolików, 13 grekokatolików, 1 osoba innego wyznania chrześcijańskiego a 15 osób podało wiarę mojżeszową. Skład narodowościowy był podobny. Większość społeczności uważała się za Polaków. Tylko 2 osoby podało się za Rusinów, 8 za Żydów a 1 podała inną narodowość.
W okresie międzywojennym Pawłosiów był dużą osadą stanowiącą lokalny ośrodek usług i handlu. Akuszerkami w tej miejscowości były J. Cicha, A. Kurpiel oraz A. Świtałowska, cieślami Jakub Marcińczyk, Walenty Wacnik, Jani Rusinek i J. Tomkiewicz. We wsi miała swój oddział Kasa Stefczyka. Kowalami byli Władysław Opiela, Michał Orzech, Stanisław Gdula, Stanisław Maciąga, krawcami Stanisław Fudali, Jan Wojciechowski, Władysław Cukierda, murarzami Józef Fołta i Adolf Kucab. Sklepy posiadali T. Rząsa, Cycak, Kłopot, Stanowski, Matwijów. Stolarzem był Jamrozik a szewcami Stanisław Cichy, Józef Kurpiel i Stachowicz. Zakład ślusarski posiadał J.Trojnar natomiast sklepy z artykułami tytoniowymi prowadzili A. Fudali, J. Kopkowicz i J. Woźniak i Cycak.
W 1918 roku Jan Stanisław Siemieńki-Lewicki objął dobra pawłosiowskie (277 ha.) i ożenił się w 1919 roku z Natalią Tyszkiewicz. Jan Stanisław dziedziczył majątek do końca II wojny światowej. Po wojnie wyjechał do Kanady, gdzie zmarł 03 IX 1971 roku w Montrealu.
Według Księgi Adresowej Polski z 1929 roku drugim właścicielem ziemskim w Pawłosiowie był niejaki Jan Aresie. Był to zapewne dzierżawca użytkujący folwarki Pawłosiów i Konstantynówka liczące w sumie 332 ha.

Dwór w Pawłosiowie

Zbudowali go w XVII wieku jezuici. Był to obiekt murowany usadowiony na malowniczym wzniesieniu w parku. Przez prawie2 wieki służył zakonnikom. W jego murach chroniła się w czasach niepokoju również ludność cywilna. Po kasacie zakonu w XVIII wieku majątek kupiła rodzina Siemieńskich. Dwór został wówczas przebudowany w stylu klasycystycznym. Według zachowanych opisów zbudowany był z cegły na planie wydłużonego prostokąta. Elewacje posiadały bogate dekoracje zwieńczone pszczółkami w kształcie rozwartych trójkątów. Wyróżniał się ćwierćkolistymi oknami, ozdobną stolarką ganków i wieżyczek. Pokryty był gontowym, czterospadowym dachem.
Na początki XX wieku dobudowano nowe skrzydło. Fasada dworu posiadała elementy zdobnicze charakterystyczne dla neogotyku. Niewiele wiadomo natomiast na temat wystroju wnętrz.
W 1915 roku dwór został zdewastowany w wyniku działań wojennych. Wraz z nim zniszczone zostały bogate zbiory biblioteczne i cenne zbiory sztuki polskiej i obcej. Po II wojnie światowej budynek dworski został odbudowany z przeznaczeniem na potrzeby szkolne. Przylegający do dworu park założony został na urozmaiconym terenie. Znajdują się w nim liczne okazy starodrzewia i egzotyczne rośliny i drzewa.